"Küçükken topuklu ayakkabılar benim için sadece bir hayaldi. Annemden kalma, bana uymayan topuklu ayakkabıları her giydiğimde, bir an önce büyüme isteği duyuyorum. Sadece bu şekilde, daha fazla ve daha iyi topuklu ayakkabılar giyebilirim, makyajım ve güzel elbisemle, büyümek benim için böyle bir şey.
Birisi bunun topuklu ayakkabıların trajik bir tarihi olduğunu söyledi ve diğerleri her düğünün yüksek topuklu ayakkabılar için bir arena olduğunu söyledi. Ben ikinci metaforu tercih ediyorum."
Ergenliğe giriş töreninde o kırmızı topuklu ayakkabıyı giyebileceğini hayal eden kız, özlem dolu yüreğiyle, dönüp durdu, döndü, döndü. 16 yaşında, topuklu ayakkabı giymeyi öğrendi. 18 yaşında, doğru adamla tanıştı. 20 yaşında, onun düğününde, katılmak istediği son yarışma neydi? Ama kendine, topuklu ayakkabı giyen kızın gülümsemeyi ve dua etmeyi öğrenmesi gerektiğini söyledi.
İkinci kattaydı ama yüksek topuğu birinci katta kalmıştı. Yüksek topuğu çıkardı ve bu anın özgürlüğünün tadını çıkardı. Ertesi sabah yeni yüksek topuğuyla yeni bir hikayeye başlayacaktı. Bu onun için değil, sadece kendisi içindi.
Ayakkabıları her zaman sevmiştir, özellikle de yüksek topukluları. Giysiler cömert olabilir ve insanlar onun zarif olduğunu söyler. Ayrıca giysiler bağlanabilir ve insanlar onun seksi olduğunu söyler. Ancak ayakkabılar tam olarak doğru olmalı, sadece uymamalı, aynı zamanda tatmin edici olmalıdır. Bu bir tür sessiz zarafet ve bir kadının derin narsisizmidir. Tıpkı cam terliklerin Külkedisi için hazırlanması gibi. Bencil ve kibirli bir kadın ayak parmakları kesilmiş olsa bile onu giyemez. Böyle bir incelik yalnızca ruhun saflığı ve huzuru içindir.
Bu çağda kadınların daha narsisist olabileceğine inanıyor. Tıpkı o zamanlar yüksek topuklarını çıkarıp yeni yüksek topuklar giymesi gibi. Sayısız kadının serbest ve iyi oturan topuklularına basarak güçleneceğini umuyor.
